Historia badań nad chorobą Alzheimera zaczęła się od pewnego listopadowego dnia w 1901 roku, kiedy to Karl Deter przywiózł swoją żonę Auguste D. do szpitala dla osób chorych umysłowo we Frankfurcie. Karl Deter miał juz dosyć dziwnego zachowania żony, która na przykład budziła się w środku nocy i krzyczała przez kilka godzin, czuła się śledzona i często chowała przedmioty, a potem nie mogła ich odnaleźć. Bywała także podejrzliwie zazdrosna o swojego męża.Z pamiętnika Dr Alzheimera

Auguste została zbadana przez dyrektora szpitala, doktora Aloisa Alzheimera. Przypadek Auguste wzbudził zainteresowanie Alzheimera, prawdopodobnie dlatego, że jego naukowe zainteresowania dotyczyły depresji i psychoz.
Podczas wywiadu diagnostycznego z 26 listopada 1901 roku możemy przeczytać w notatkach dr Alzheimera:
„Siedzi na łóżku i wygląda na bezradną.
– Jak masz na imię?
-Auguste.
– A twój mąż?
-A, mój mąż.
Wygląda tak jakby nie zrozumiała pytania.
-Czy jesteś zamężna?
-Z Auguste.
-Pani D.?
-Tak, tak, Auguste D.
-Jak długo tu jesteś?

Wydaje się, że stara się pamiętać. Trzy tygodnie. Co to jest? Pokazuje jej ołówek. Długopis. Poprawnie zidentyfikowała torebkę, klucz, pamiętnik oraz cygaro. Na lunch zjadła kalafiora i wieprzowinę. Zapytana o to co zjadła, odpowiedziała, że szpinak. Podczas żucia mięsa została zapytana o to co robi, powiedziała, że ziemniaki i chrzan. Kiedy pokazuję jej przedmioty, po krótkim czasie już ich nie pamięta. W międzyczasie zawsze pyta o bliźniaki. Gdy poproszona o napisanie czegoś, trzyma książkę w taki sposób, że ma sie wrażenie, iż straciła widzenie prawego pola. Gdy poproszona o napisanie swojego imienia, pisze “pani” i zapomina resztę. Trzeba jej powtórzyć każde słowo. Amnezja pisania. Wieczorem jej mowa jest pełna niepowiązanych ze sobą wyrażeń oraz powtarzaniu tych samych słów”.

Podczas 5-letniego pobytu w szpitalu kondycja Auguste stale sie pogarszała. Doświadczyła obniżenia funkcji poznawczych oraz halucynacji. Zmarła 8 kwietnia 1906 roku w wieku 55 lat w wyniku zakażenia krwi, do którego doszło w ranach spowodowanych odleżynami.
W tym czasie Alois Alzheimer pracował już w Monachium, ale zanim Auguste umarła, poprosił aby po jej śmierci jej mózg oraz notatki dotyczącej jej choroby zostały mu przekazane.

Badanie mikroskopowe mózgu wykazało rozległe zwyrodnienie komórek nerwowych. Dr Alzheimer określił przedstawianą przez siebie chorobę jako: choroba zapominania (Krankheit des Vergessens). 3 listopada 1906 roku dr Alzheimer przedstawił na posiedzeniu Towarzystwa Neuropsychiatrii Południowo-Zachodnich Niemiec w Tybindze wyniki autopsji i omówił przypadek „specyficznej choroby kory mózgowej.” Podczas swojej przemowy omówił dwie anomalie, które zauważył badając mózg Auguste D., tak zwane splątki neurofibrylarne (są to zwyrodnienia neurowłókienkowe Alzheimera, ang. neurofibrillary tangles) oraz zbytnie nagromadzenie amyloidu (ang. amyloid plaques). Charakterystycznym objawem jest także zmniejszenie się masy mózgu. Kilka lat później Emil Kraepelin w swoim Podręczniku psychiatrii z 1910 roku na określenie tej choroby użył nazwy „choroba Alzheimera”. Oficjalnie nazwa ta została przyjęta na kongresie lekarzy w Lozannie w 1967 roku (National Institute on Aging, 2006).