Każdy z nas jest inny i zupełnie inaczej reaguje na stres. Jedna strategia radzenia sobie ze stresem z powodzeniem może działać u jednego opiekuna, a okazać się zupełnie nieefektywna dla drugiego. Czasem zdarza sie, że wygadanie się znajomemu, czy wyjazd na wakacje to niewystarczająco, aby pomóc Ci poczuć poczuć się lepiej. Obserwuj swoje zachowanie i notuj wszystkie nietypowe objawy.
Kiedyś jedna z moich znajomych, bardzo doświadczony psychoterapeuta, powiedziała, że wielu z jej pacjentów będących w trakcie leczenia depresji zauważyło, że tak naprawdę depresja zaczęła się u nich dużo wcześniej niż myśleli. Ten stan ciągłego smutku oraz złe fizyczne samopoczucie było tak częste, że zaczynali je traktować jako normalność. Żyli, nie wiedząc, że potrzebują pomocy. Dopiero gdy ich stan był na tyle poważny, że utrudniał normalne funkcjonowanie (np., nie byli w stanie wstać z łóżka), zgłaszali się po pomoc. Podobnie może być z wieloma osobami, które w natłoku obowiązków zapominają o sobie i ich złe samopoczucie zaczęło być dla nich czymś zwyczajnym. Zapomnieli, jak to jest być szczęśliwym. Dlatego nawet gdy nie sądzisz, że masz depresję, zadaj sobie kilka pytań:
- Czy w nocy przewracasz się z boku na bok i zamartwiasz przyszłością?
- Czy schudłeś/schudłaś?
- Czy spożywasz więcej alkoholu?
- Czy Twój smutek przeszkadza Ci w normalnym funkcjonowaniu?
- Czy używasz tabletek nasennych kupionych bez konsultacji z lekarzem?
- Czy krzyczysz lub płaczesz więcej niż zazwyczaj?
- Czy czujesz, że masz dużo mniej energii?
- Czy masz problemy z koncentracją?
Krzyk i smutek to normalne reakcje. Trzeba jednak uważać, aby nie doprowadziły do sytuacji, których możesz poźniej żałować. Gdy na większość pytań odpowiedziałaś „tak” to wyraźny znak, że o pomoc należy zwrócić się do specjalisty. Zawsze pierwszy krok w szukaniu pomocy jest najtrudniejszy. To, że płaczesz lub nie możesz spać nie jest oznaką Twojej słabości, tylko tego, że zbyt długo dźwigałaś ogromny ciężar i wykonywałaś niezwykle obciążające czynności. Ostatnio wspomniałam, że opiekun to cichy lub niewidzialny pacjent. To też osoba, która może być nazwana cichym bohaterem. Człowiek, który nie szuka poklasku i wykonuje bardzo ciężką pracę. Nawet takie osoby czasem muszą skorzystać z pomocy specjalisty.
